Bij mijn geboorte noemt mijn moeder me Giovanni. Als mijn vader, een lakenkoopman, daarna terugkomt van zakenreis uit Frankrijk, noemt hij me echter Francesco.

Rond mijn twintigste is er een veldslag tussen mijn geboortestad Assisi, en Perugia. Ik word krijgsgevangen genomen, en kom na een jaar gelukkig weer vrij. Maar man, wat een beroerde tijd. Ik ben lang en heftig ziek. Voor mij wordt tenminste gezorgd. Dat is anders voor mensen met lepra, ze worden helemaal uit de samenleving verstoten. Het raakt mij enorm! Ik besluit mijn leven om te gooien.
Ik bekeer me tot een leven in armoede, gebed en dienstbaarheid aan al die arme en zieke mensen die het zo zwaar hebben. Ik wil geen mensen uitsluiten, ik wil onder hen zijn.
Mijn vader denkt helaas dat ik gek geworden ben, maar anderen inspireert het juist, en die sluiten zich bij mij aan. Vanuit het principe om eenvoudig te leven en alles te delen met de armen ontstaat de Franciscaner beweging.
In mijn tijd zijn er ook Kruistochten. Ik wil niks te maken hebben met geweld, en ik probeer de Islam juist vreedzaam te benaderen. Het is dan ook een van mijn leefregels: in de omgang met andersdenkenden sta ik volledige geweldloosheid voor. Niet alleen fysiek, maar ook woordenstrijd wijs ik af.
Ik breng een tijd door bij de Saracenen. Ik probeer dienstbaar aan hen te zijn omdat het mijn overtuiging is dat ik door ons leven samen te delen, Gods aanwezigheid in ons midden kan ontdekken. Verschillende Sultans willen mij ontvangen, en we voeren mooie gesprekken met elkaar.

In 1223 organiseer ik een kerstviering, met een kribbe en een echte os en ezel. Ik wil de mensen laten zien en voelen in hun hart hoe het kerstkindje daar lag op stro, en werd verwarmd door de adem van de dieren.
Ik heb een keer voor de vogels gepreekt, en heb ook eens een wolf vermanend moeten toespreken. Het dier had mensen aangevallen bij de stad Gubbio. Als ik hem opzoek, verte ik hem dat hij dat soort fratsen uit zijn hoofd moet laten. Ik geloof dat hij ernaar geluisterd heeft.
Ik zie alle schepselen als mijn broers en zussen, en daar moet je ook wel eens een stevig gesprek mee voeren. Prachtig, en het heeft me zelfs de beschermheilige van de dieren gemaakt!

Aan het eind van mijn leven schrijf ik ‘het Zonnelied’, een lofzang op de natuur. Het bezingt hoe broeder zon, zuster maan, de sterren en de vier elementen God prijzen. De laatste strofe schrijf ik op mijn sterfbed.

Het wordt na 800 jaar nog steeds gezongen! Best gaaf. Ook is jouw levende kerststal nog steeds een bekend fenomeen, en elk jaar herdenken we jou sterfdag op 4 oktober, Dierendag.

Marco Gambarini gaf jou zijn stem.